Top weekendje

Hallo allemaal,

Weer even een bericht uit het ZONNIGE Suriname. Ja, jullie lezen het goed. We hebben de afgelopen drie dagen heerlijk weer gehad met bijna geen regen, dus we hebben niet te klagen.

Dit weekend heb ik gelogeerd bij Anne-Sophie, Anouk en Robin. Mijn huisgenoten waren allemaal op trip. Vrijdag hebben we uiteraard voetbal gekeken. Helaas waren we wat aan de late kant waardoor we pas na het Wilhelmus ’t Vat (kroeg) binnen kwamen vallen. Alle zitplaatsen waren al bezet, waardoor het voor ons een staanplaats werd. En geen gewone staanplaats een staanplaats tussen de locals. Achteraf was het maar goed dat we te laat waren, want we hebben het erg naar onze zin gehad tussen de locals. Na elke goal was het feest, klaphandjes etc. Na de wedstrijd was het tijd om de overwinning te vieren en wat voor een, 5-1!! Daarna zijn we te voet naar het restaurant gegaan waar we gingen eten. In onze oranje kleding vielen we natuurlijk wel op. Onder het nodige gejuich en getoeter van mensen en auto’s hebben we het restaurant veilig bereikt. Hier hebben we heerlijk gegeten. We zijn toen naar huis gegaan om ons op te frissen. Ik heb me echt bij elkaar moeten rapen om ‘s avonds nog op stap te gaan, maar gelukkig ben ik gegaan. Het was een zeer geslaagde avond. De dag erna hebben we in de ochtend lekker rustig aan gedaan en zijn we rond half drie met het openbaar vervoer naar de Hermitage Mall gegaan. Het openbaar vervoer zit heel anders in elkaar dan in Nederland. De bussen vertrekken pas als ze vol zitten en je betaald 1,25 srd voor een rit, ongeacht waar je uitstapt, het is altijd 1,25 srd. Dit is omgerekend ongeveer 0,25 eurocent. Daar zaten we dan, tussen de locals in het busje. De bus was overladen vol waardoor we op de klapstoeltjes in het midden moesten gaan zitten, dus als er iemand uit wilde moesten we allemaal opstaan. Als je uit wilt stappen kun je op een knopje drukken, maar wij hebben meegemaakt dat er gewoon geroepen word: Cheff, heb je even!’ de desbetreffende vrouw stapte daarna uit de bus. Wat me ook opviel was dat de mensen er behulpzaam zijn. Een man die uitstapte zag dat een andere vrouw aan het rennen was om de bus te halen, de chauffeur had dit niet gezien en wilde wegrijden. Maar de man riep naar de chauffeur dat hij moest wachten en dit deed hij ook. Eenmaal aangekomen bij de Hermitage Mall hebben we fijn geshopt. Ook ik ben weer geslaagd. Daarna zijn we naar de film geweest. Omdat we wisten dat het er koud was, hadden we fijn onze truien en sjaals meegenomen. Dus toen we in de bioscoop zaten hebben we ons warm aangekleed. In Suriname is het zo dat als je iets grappig vindt, de mensen echt heel hard lachen. Dit was wel grappig om te zien. De avond hebben we afgesloten met een wijntje, toastje en een goed potje kaarten. De dag gingen we weer vroeg uit de veren om naar de kerkdienst van tien uur te kunnen gaan. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt zijn de lopend naar de kerk gegaan. We waren de enige stagiaires. Natuurlijk heb ik eerst even een kaarsje voor opa en oma aangestoken. Daarna zijn we extra achterin gaan zitten, zodat we konden gaan wanneer we dit wilden. De kerkdienst duurde anderhalf uur en we zijn de gehele kerkdienst gebleven. Het was heel anders dan in Nederland met veel gezang. Ik vond het een mooie kerkdienst. De bezoekers in de kerk waren zowel jong als oud. De kinderen die er waren, bleven de gehele kerkdienst rustig. Omdat het Vaderdag was moesten alle vaders gaan staan en werd er een speciaal lied voor ze gezongen. Op het einde van het lied kregen ze een cadeau, een boekenlegger. Na het kerkbezoek was het mogelijk om, voor de mensen die dit wilde, naast de kerk wat te eten en te drinken (tegen betalen). Wat ik bijzonder vond wat dat de pastoor buiten ging staan om alle mensen die uit de kerk kwamen de hand te schudden en een fijne zondag te wensen. Na de kerkdienst zijn we over de markt teruggelopen waar we verse groentes gekocht hebben. Daarna zijn we lekker gaan zwemmen. Ik heb echt een heerlijk weekend gehad, met dank aan Anouk, Anne-Sophie en Robin!

Maandag was een dag die je als (toekomstig) leerkracht niet te vaak wilt meemaken, om het nog even netjes uit te drukken het was een erg onplezierige ochtend op stage. Allereerst stond ik al op met ontstoken oog, das nooit leuk dus vandaag ook niet. Toen ik op school aankwam stonden de kleuters al in de rij voor de vlaggenparade. Ik kreeg van mij mentor de sleutel van het klaslokaal om mijn tas weg te zitten. Ik maakte de deur open en liet de sleutel even op de deur staan. Ik dacht nog bij mezelf dat ik de sleutel niet moest vergeten. 30 seconden later liep ik de deur weer en wilde ik afsluiten, maar (je raadt het misschien al) de sleutel was weg. Heeel fijn dit!! Ik heb een aantal leerlingen ondervraagd, maar ze wisten allemaal niet waar de sleutel was (natuurlijk niet). Nadat ik wat tips had gekregen van leerlingen, liep ik naar mijn mentor. Ik vertelde haar het slechte nieuws en ze schrok. Ik voelde schuldig. Je weet nooit wat ze met die sleutel willen doen. Misschien willen ze er wel mee inbreken! Op dat moment gaan zo’n dingen door mijn hoofd, ik zal je zeggen dat mijn schuldgevoel hier nog iets door groeide. Mijn mentor is wat klassen rondgegaan, zonder resultaat. Daarna was het mijn beurt. Net toen ik dacht dat ik het mysterie bijna opgelost had, kwam mijn mentor met de sleutel aan. De sleutel was afgegeven bij een juf. Helaas heeft de juf niet gezien wie heb had afgegeven dus de dader blijft anoniem, helaas pindakaas. Naast alle zoekacties was er natuurlijk ook nog een kleuterklas die in het gareel gehouden moest worden, een hele kluif zeg ik je. Want tijdens onze zoektocht kwam ook nog een de fotograaf foto’s maken! De leerlingen kregen allemaal een toga om, heel apart maar het zag er leuk uit. De leerlingen waren erg druk en het was echt super warm die dag. Ik had het dus wel een beetje zwaar. Op een gegeven moment, toen mijn mentor uit de klas was, begon een leerling hard te huilen. Dus niet een beetje, maar echt hard huilen. Ik begreep niet waarom want er was niks gebeurd. Ik kreeg het kereltje niet getroost en hij wilde ook niks zeggen. Toen ik net aan mijn laatste poging wilde beginnen om te vragen wat er nu was, hoorde ik een stem: ‘Juf, ze heeft overgegeven in haar handen.’ Ik keek in de richting van de leerling en jawel hoor, overgegeven (maar wel netjes opgevangen). Ik dacht: ‘geweldig heb ik weer, een huilend kind, een kind dat overgeeft en een kleuterklas die de kleuterhormonen vandaag in hun lichaam hebben rondzwerven, ow ja en ik ben alleen.’ Helaas heb je als stagiaire niet de gave om je doormidden te splitsen, dus heb ik de leerling die overgegeven had meegenomen naar de wc, ben op zoek gegaan naar schone kleding(zonde resultaat) en ben af en toe de kleuterklas ingelopen, waar de meeste kleuters aan het werk waren en de leerling nog steeds aan het huilen was. Na ongeveer 15 minuten kwam mijn mentor (halleluja). Ik heb haar kort ingelicht over de gebeurtenissen het afgelopen half uur en ze heeft me geholpen. Gelukkig! De leerling die had overgegeven is naar huis gegaan en de andere leerling had pijn aan zijn voet, hij heeft hier een snee. Helaas had hij niet zoveel zin om dit tegen mij te zeggen…. Ik kan jullie vertellen dat ik echt heel erg blij was toen deze dag om was.

Vandaag ben ik vol goede moed naar school gegaan. Op dinsdag sta ik altijd in groep 6. Toen ik richting het klaslokaal liep hoorde ik al erg veel geluid in de klas. Ik liep de klas in en ja hoor… vechten. Een heerlijk begin van de dag dus. Ben benieuwd wat de dag me morgen weer brengt.
Ow ja, ik heb het trouwens echt wel naar mijn zin op stage hoor, nu lijkt het net of het niet zo is;)

Nog maar zes stagedagen en dan zit het er alweer op! Niet te geloven hoe snel het gaat.

Tan Bun, kus Michèlle