Gehandicaptenzorg/de opening.....

Hallo allemaal,

Mijn tweede berichtje van deze week voor jullie.

Dinsdag hadden we nog een dagje vrij van school i.v.m. Pinksteren. Toevallig had ik die week daarvoor, tijdens een etentje van medestudenten, Lieke leren kennen. Lieke heeft stage gelopen op dezelfde groep waar ik gewerkt heb op St. Anna. Wat is de wereld toch klein. Ze doet in Suriname vrijwilligerswerk bij een instelling voor gehandicapten. In Nederland had ik me al voorgenomen om bij een instelling voor gehandicapten mee te kijken/mee te draaien. Lieke heeft voor me nagevraagd of ik één dag met haar mee mocht lopen en dit mocht. Erg fijn! Dinsdag ben ik dus met haar naar de instelling gefietst. De dagopvang waar Lieke werkt was voor de opvang van meervoudig gehandicapten kinderen. Deze kinderen wonen nog thuis. Het zag er prima uit. Daarna heeft ze me de wooncomplexen laten zien. Iedereen was vriendelijk tegen me. De wooncomplexen zagen er heel anders uit dan in Nederland. Cliënten delen met velen een kamer en er zijn weinig hulpmiddelen voor de zusters. Toch had ik het allemaal ‘aangrijpender’ verwacht. Ik denk dat het me ‘meeviel’ omdat ik in 2011 een reis naar Bosnië heb gemaakt waar ik ook bij een gehandicapteninstelling ben geweest. Wat me erg opviel in de groepen, was dat de kinderen bijna allemaal last hebben van spasme. Ik vind het heel naar om te zien, want het lijkt me zo pijnlijk. In Nederland krijgen de cliënten dan spalken om en wordt er een fysiotherapeut ingezet. In Suriname hebben ze deze middelen niet. Na de rondleiding zijn we met drie cliënten boodschappen gaan doen. Ik kan jullie vertellen dat wij als blanken met gehandicapte kinderen in een rolstoel een trekpleister waren. In één winkel moesten Lieke en ik wachten op de andere begeleidster. Er waren veel mensen die om ons heen kwamen staan en de kinderen aanraakten. Bij mij werd geld in de handen geduwd, zodat ik voor de kinderen wat kon kopen. Op een gegeven moment voelde ik een arm op mijn schouder, een vrouw sprak me in het Engels aan en zei dat ze graag wat wilde geven. Ze heeft pudding voor de kinderen gekocht. Ik vond dit allemaal best wel gek. Lieke vertelde me dat dit normaal is, het gebeurt vaker dat begeleiders geld krijgen van vreemden. Tevens komen gehandicapten niet heel veel voor in het dagelijkse straatbeeld van Paramaribo. En al zeker als ze door Bakra’s (blanken) geduwd worden. Toen we de winkel uitkwamen schreeuwde een man aan de overkant van de straat iets naar ons. Ik negeerde dit (want dit gebeurt namelijk erg vaak). Na een tijdje keek ik toch naar de man en vroeg aan Lieke wat hij zei. Hij zei: ‘God zegene je’. Eenmaal terug op de groep heb ik geholpen met de alledaagse dingen. Ik ben erg blij dat ik deze dag mee heb mogen kijken/draaien op de groep.

Woensdag hebben we de opening van onze mediatheek gehad. Twee jaar na de bouw van de mediatheek is hij opengegaan. De dag van tevoren hebben we nog de nodige versieringen aangebracht, zoals ballonnen en slingers. Woensdag zijn we extra vroeg naar school gekomen om te zorgen dat alles in orde was. Onze medestudenten van de pabo, onze contactpersoon en nog een aantal andere (belangrijke) mensen zijn extra naar onze school gekomen om de opening mee te kunnen maken. Nadat de leerlingen het volkslied hadden gezongen was het tijd voor het liedje ‘Hallo wereld’. De leerlingen hebben de afgelopen twee weken het liedje en dansje aangeleerd gekregen en ze waren in de klassen allemaal erg enthousiast. Maar je raadt het misschien al, IN de klassen waren ze enthousiast. Maar woensdagochtend waren ze wat minder enthousiast met het zingen en dansen. Later op de dag kwam ik erachter dat veel leerlingen zich schaamden en daarom niet mee wilden doen. Toen we klaar waren met het zingen zijn we allemaal naar de mediatheek gelopen. Alle kinderen stonden om de mediatheek heen, waar we naar een toespraak van de directrice geluisterd hebben. Na de toespraak hebben de directrice en de biebjuf (heel officieel) een lint doorgeknipt. De bieb was officieel geopend. Daarna hebben we om de beurt de klassen gehaald om de mediatheek te laten zien. De juffen kregen wat drinken en wat lekkers en voor de kinderen hadden we voor elke klas een zak koekjes, zodat het voor iedereen extra feestelijk werd. Wat ons opviel was dat alle klassen de beamer heel interessant vonden. Sommigen tikten op de muur waar de beamer scheen en veel kinderen speelde met de schaduw. Erg leuk om te zien. De hogere klassen begonnen meteen met lezen, ze zijn erg leesgierig. Dat komt goed uit, want nu hebben ze een plek waar ze kunnen lezen. De leerkrachten zijn allemaal erg blij met de mediatheek en ze vinden dat we allemaal hard gewerkt hebben, ze waarderen het werk dat we gedaan hebben. We hebben de dag met een voldaan gevoel afgesloten. ’s Avonds hebben we onze stembanden nog goed getraind in een karaoke bar. Het was dus een zeer geslaagde dag.

Vandaag was weer een ‘gewone’ stagedag. Toen de bel was gegaan waren beide leerkrachten van mijn klas niet aanwezig. Eén moest de directrice vervangen en de ander was er niet. Ik dacht: ‘Oke, dan ga ik het vandaag maar alleen doen.’ Toen ik met de leerlingen aan het kletsen was over wat ze in hun vrije middag gedaan hadden, kwam de leerkracht binnen gelopen. Ze was wat vertraagd. De lessen die ik gegeven heb gingen prima. Alleen had ik op het einde van de dag een misverstand met een leerling. Vandaag was de eerste keer dat ik met een niet zo’n fijn gevoel naar huis ging. Ik wil dit misverstand volgende week nog even rechtzetten.

Toen ik even naar groep drie liep om Evelien iets te vragen, wees een leerling naar iets bij mijn gezicht. Ik begreep niet wat ze bedoelde. Ze heeft het drie keer aangewezen voordat ik begreep wat ze bedoelde. Ze wees een moedervlek aan. Ze had zoiets nog niet gezien. Zo zie je maar weer, dingen die ik als vanzelfsprekend acht, zijn niet voor iedereen zo vanzelfsprekend.

Dit weekend heb ik geen trip gepland. We gaan het sowieso morgen voetbal kijken, salsa dansen en we gaan een bezoek brengen aan de basiliek. De kerk heet de Sint-Petrus-en-Paulusbasiliek en staat op de Werelderfgoedlijst.

Tan bun,

Kus Michèlle